martes, 27 de julio de 2010

Y AHORA QUE .........

Y ahora que.... Después de tanto tiempo hablando y hablando. Todo sigue igual. Siempre he pensado que a pesar de todo y de todos era una persona afortunada. Pero poco a poco veo que era una simple ilusión formada por mí. Una persona afortunada no llevaría casi dos años como yo. Si dos años. Los meses pasan y ves como tu no te adentras, te quedas ahí al margen, pero un margen impuesto. Ya que aunque la gente piense que es fácil, mientras algunos de ellos piensan desde sus comodas butacas, la realidad esta ahí fuera. Fría, imperturbable. Me siento desbancada que no encajo o no hacen que encaje. Porque ahora o como siempre en este caso esto no depende de mí. A parte de voluntad, hacen falta otras cosas, y los padrinos para mí nunca han existido. Siento como el frio penetra por mis venas, aunque es verdad que he aprendido a no lamerme las heridas, a no lamentarme al menos delante de nadie. Ya que eso solo hace sentirte más vulnerable. Las buenas personas se cuentan con una mano y la mayoría están de "vacaciones". Aunque por desgracia no es ni la primera vez ni la ultima, que me decepcionan. Quizá sea yo, quizá soy yo la mala persona. Por no comprender el egoísmo que se esconde detrás de murallas pintadas. O quizá más de uno les gustaría verme amordazada y atada de manos y pies. Pero sabéis, sinceramente es así como me siento, amordazada áspera y sucia. Con mis manos atadas a esta sociedad, que poco le importa el prójimo. Pero sonrió eso sí, ahora sí. De momento no puedo hacer nada más !!!!!!

21 comentarios:

Contrapunto dijo...

Hola Anna, veo que estas de bajón y lo ves todo negro.
Eres una persona estupenda y si "algunos" no lo ven, presciende de ellos.
Mimate, y dejate querer por los que te quieren.
Yo que tengo muchos años. he aprendido que no hay que esperar nada de nadie, hay que hacer las cosas por la propia satisfacción y ser la mejor amiga de una misma.
un abrazo

Berta dijo...

De mala persona RES DE RES!!!!!

El millor que pots fer és somriure i carregar-te de positivitat, en la mesura del possible, es clar. Jo penso que com més positiu intenta estar un mateix, més positivitat atrau.

M'ENCANTA QUE TORNIS A ESCRIURE!!! jeje

MFe dijo...

Anna... me ha dado mucha alegría al verte por mi blog y ver que habías actualizado... pero no contaba con ésto.

Espero que por lo menos esa sonrisa te ayude a llevar, sea lo que sea, de la mejor manera posible.

Ánimo cielo!

Un beso enorme!!

Mariluz GH dijo...

hoooooolaaaaaaaaa :)

Bueno pues podría hacer mías las palabras de Berta (con su permiso).

¿te parece poco que ahora puedas sonreír?... pues es mucho más de lo que podías hacer no hace mucho tiempo ¿recuerdas?... ¡¡sonríe!! regálate sonrisas a diario y verás cómo poco a poco, todo va encajando en su sitio. Es lo que tiene el tiempo, que a cada uno y a cada cosa pone en su sitio.

Me encantó verte con ganas de escribir :) ¡¡no lo dejes!!

abrazos pa'repartir que hace mucha caló'

Paquita Pedros dijo...

Hola cielo mio que alegria verte de nuevo pero no me gusta lo que leo arriba esos animso corazon se lo que es estar de bajon asi que nada de nada
un beso muy grande

Susi DelaTorre dijo...

Todo el mundo necesita un descanso, es terrible continuar con una lucha a la que no se le encuentra motivación ni avance real y positivo.

Ya, déjate llevar un poco, y sin darte cuenta, tu energía volverá, en cantidad suficiente para marcar de nuevo tu horizonte, tu meta, aquello que ahora te desgasta.

Saludiños sin desgastar!

Sara Ham dijo...

Anna,
Que suerte que volviste, leí dos veces tu escrito y pensé mucho en que devolverte desde acá. Hace mucho cuando yo no encontraba bastón que me ayudara a seguir alguien me dijo "vos lo que necesitás es una buena zamarreada, así te sacudís de tanta cosa" y me parece que tenía razón. Los demás están ahí y estarán siempre, lo importante es que uno no pierda tiempo en seguir acarreando la mierda de otros. Me di cuenta entonces que yo no encajaba porque pretendía encajar en lo mismo que otros encajaban y a mi me faltaban varios encastres para ese tipo de gente. Vos tenes tantas cosas lindas Anna (sin conocerte me lo digo)sólo al leerte me doy cuenta y no te preocupes en ser vulnerable que eso es lo que nos hace fuertes, la vulnerabilidad es estar abiertos a recibir de otros lo que te falta un poquito es poder expulsar a los que te hacen mal sin hacerte tanto problema, puch!!! puch!!! lo malo sacalo del cuerpo, decía mi abuela, y tenia razón. Te mando un beso enorme.

Favio dijo...

no importa lo demás, una sonrisa vale mil vidas
esa es la verdad del Universo


saludos srta escritora, nunca se desanime
;)

Soñadora dijo...

Querida Anna, sentí una inmensa alegría al ver tu huella en mi blog y más aún al ver que habías actualizado el tuyo! Te leo y me apena sentirte así, por lo que he podido conocerte por nuestros blogs siento que eres una persona fantástica y sobre todo con un interior muy grande y valioso. Tienes muchos valores que ya quisieran otros tener. Piensa principalmente en tí, no te guies por los demás, piensa en tí, quierete a tí, sonríe para tí, disfruta de cada amanecer porque a tí te gusta hacerlo, mientras más aprendemos a amarnos más felices somos y más amor recibimos también. Me gusta leer que sonries, pero quiero una sonrisa grande en tu corazón!
Besitos y ya sabes donde encontrarme.

Veró dijo...

Mientras sonrías y conserves las fuerzas, todo seguirá bien.Y si van dos años... paciencia. No sé que más decirte, Anna. Espero que todo mejore :)
Miles de abrazos
Fukuro

eclipse de luna dijo...

Si yo pensara como tu dices no hubiese vuelto a tu morada..

Sin conocerte se que eres una persona estupenda que siempre ha apoyado mis trabajos en los blogs y que sin conocerte te tengo entre no mis blogs favoritos sino en esas personas especiales

Pasate por eclipse y lee la ultima o penultima entrada jeje ya que actualizare en breve....

Te hara bien

Un besito y una estrella.
Mar

CISNE dijo...

Si estas de bajon...se lo que es eso...pero dos años...debe haber sido algo fuerte para ti,sabes? yo estube asi mas o menos ese tiempo,me sentia,vacia ,sola, sin ilusion y decepcionada...pero un buen dia,alguien me pillo receptiva y me dijo:siempre tu primero,delante de ti ...nadie...si tu no miras por ti...no saldras de esta...luego ya pensaras en los demas,en los que te quieren,y pense:cierto,ahora me necesito a mi misma...y asi sali y fortalecida
besos y animo!

Dashina dijo...

Tú sigue sonriendo, pero sonríe para tí. Los demás ahí estarán y ahí seguiran con sus modos y maneras, pero tú, te tienes a tí y dependes de tí misma para seguir adelante y para disfrutar. Así que sonríe.

Besos!

Unknown dijo...

La sonrisa cura mas que muchas otras cosas, ya lo decía Patch Adams
Saludos!

FAIL dijo...

Tu pecado tu gran pecado es formar parte del grupo de los sensibles. Somos gente débil a los ojos de los demás, tal vez fuertes en el fondo, tal vez de otra época como pienso yo...no de este mundo, puesto que a veces creo que almenos no es para mi. Como el `puzzle de otro juego, como la muñeca demasiado grande para andar junto a las barbies, la antigua muñeca que acaba rota sin saber porque no tuvo esa oportunidad.
un abrazo y fuerza

Conxa dijo...

Pues eso, de momento sonrie, y ya veremos que pasa después....

Las cosas nunca son tan buenas,ni tan malas como parecen.

Lolami dijo...

No dejes de sonreír nunca, es la mejor arma en cualquier batalla, y sobre todo,piensa en ti, cree en ti mira por ti, y se tu misma siempre, cuando salgas de este bajón, que espero que ya hayas salido, borra todo lo malo y quédate solo con lo bueno, por poco que sea, yo he cerrado una etapa de mi vida y he tenido que borrar a mucha gente y me he quedado con poquitos, pero son los que me han demostrado ser los mejores y a los que quiero a mi lado, me resulto doloroso dar este paso pero ya lo di y no sabes lo feliz que soy, y por favor no dejes de sonreír nunca.

Un fuerte abrazo

ordago13 dijo...

Este juego de la vida es peligroso y yo creo que hay que conseguir estar por encima de las emociones y si tu vida piensas que es un poco una mierda lo que tienes que hacer es darle mucho más valor a las cosas pequeñas o a tus pequeños triunfos y además pararte a pensar que siempre habrá alguien que este peor...

Sonreir tiene que ser algo natural no algo que nos autoimponemos como terapia para sobrevivr.

¿que opinas?

Interesante blog. P.D: ¿eres tu la de las fotos del fondo?

Inés Bohórquez (Ibo) dijo...

Querida Anna como te decaes asi?
Para nada, mi linda sigue sigue sigue
la sonrisa es el mejor de los regalos asi que te envio una enorrrrrrrrrrrrrme sonrisa :)))))))))))))))))))))))))))))

un enorrrrrrrrrrrrrrrme abrazo e infinitas bendiciones de todo corazón!!!!!!

Anónimo dijo...

Si te sirve de consuelo yo me siento igualita que vos. Pero ay que aprender a ser felis y pensar en lo bueno. Alguien que se espresa tan lindo como vos, a de ser algo afortunado.

Sara Ham dijo...

Anna, que feliz estoy de encontrarte otra vez, yo tambien te extrañé.