miércoles, 18 de febrero de 2009

VIVIR DE PRESTADO

Cada día que pasa veo mas que vivo de prestado. Es la sensacion que tengo. Y creo que como yo muchos de nosotros. Nos pasamos la vida trabajando, pasando malos momentos, y todo para que, para ir acumulando cosas, para que luego se lo lleve dios sabe quien. Si tenemos hijos se lo llevaran nuestros hijos, pero de que nos ha servido a nosotros luchar si a ellos les esta costando lo mismo. Su vida se les va quedando ahí, entre conseguir o no sus sueños. En poder ir viviendo y pudiendo ir pagándolo todo, para luego poderse ir permitiéndose cosas para que la vida tenga un poco de sentido. Todo es estúpido.
Yo ahora estoy en una encrucijada, hicimos un paso a delante y eso nos ha supuesto dejar de vivir en muchos aspectos. Tenemos que renunciar a muchas cosas, y para mi a la edad que tengo no me recompensa. Creo que ya nos esta provocando un dilema en nuestras vidas y no se muy bien como acabara todo. Antes eramos mas felices, no teníamos nada, pero tampoco teníamos de que preocuparnos, ahora todo son preocupaciones y ninguna alegría. Debo sacrificar mi vida por ello. No estoy segura. Desde entonces todo nos va mal.
Que manía que tiene el ser humano de ir acumulando cosas, de comprar, de coleccionar,etc.... Reconozco que yo también era así, pero de eso ya hace muchos meses . Era como si tuviera que llenar mi vida de objetos, porque no tenia a nadie con que llenarla. Quiero disfrutar de la vida con ella. Para mi vivir de este modo es vivir de prestado, es como pasar por ella sin haber dejado nada, solo lo material.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Penso que en part tens raó, vivim en un món MASSA materialista, un món on tot és desorbitat... però el món que ens agradaria, per desgràcia, és una utopia.

Per cert, m'encanten totes les fotos del blog...FELICITATS!!!!!