lunes, 9 de marzo de 2009

ESCUCHAR

Escuchar, la palabra en sí no es que sea muy complicada verdad, no es difícil de pronunciar, ni tampoco de decirla ni de escribirla, pero en cambio como nos complicamos la vida con ella, que poca gente que sepa utilizarla, que sepa realmente todo su verdadero poder. Muchos creen que si chillan serán escuchados, o si pegan una bofetada, o si dan un golpe en la mesa, o un portazo, creen que así alzan el poder de este gran valor. Como se equivocan. A veces un silencio, un simple suspiro o una retirada a tiempo dice más que ese gran golpe en la mesa.
A veces un pos-it pegado en la nevera con un simple te quiero, lo escuchas durante días en tu cabeza. Yo quiero ser ese pos-it que te quede en tu mente, que se repita hora a hora, que no sepas porque y te venga a tu mente, que mis silencios, que mis pequeñas palabras te llenen durante días, que acerques tu oído simplemente para oír mi suspiro, mi respiración. Porque entonces sabrás, que entre nosotras no nos hacen falta golpes, ni portazos para escucharnos, sino simples susurros al viento que nos distancia en el día, y saber que ese aire que nos separa somos tu y yo.
No quiero tener a alguien a mi lado, que un día salga en el periódico que se ha tirado por un puente y luego sentir a mí alrededor que mal debía estar, no quiero eso de la gente que amo. Quiero que sepan que estoy aquí, que nunca me he ido, que a veces la distancia por lejana que sea solo la separa una simplemente llamada.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Quantes idees en el teu cap!. Saber escoltar... que n´és d´important, és de vegades tan sols una actitud, ja saps que t´escolten i que com tu dius molt bé, una mirada un somriure de complicitat n´hi ha prou per saber que ets important per l´altre. Gràcies Anna, entrar en el teu blog és una il.lusió nova cada dia.

Anónimo dijo...

Quanta raó tens...la majoria de vegades un simple silenci, una mirada, fa molt més efecte que un crit.
Hi ha , per desgràcia, poca gent que sàpiga escoltar..., moltes vegades sentim i sentim però realment no escoltem...
La comunicació entre les persones és MOLT IMPORTANT.

Brujo Lolo dijo...

hola anna
he de decirte que he entrado en tu blog por casualidad y que me gusta mucho la forma que tienes de escribir, asi que nada, decirte que cuando pueda me pasaré un rato por aqui, que no me resulta muy facil
un saludo!

Anónimo dijo...

Hola Anna
vengo agradecer tu visita, y darte las gracias por tus palabras.
me agrada te haya gustado lo que viste, no es gran cosa pero lo hago con todo cariño primero para mi y luego para todo aquel que quiera curioserar un poquito, jajaja, no soy maestra de nada, pero si aprendiz de todo, por ello mi humilde rincòn estarà abierto, y una copita esperando.
Me voy de paseo, no comentarè todas las entradas, el tiempo siempre lo tengo justo, pero te dirè una cosa, me gusta lo que lei, y que razòn tienes, pero un secreto, mi voz es fuerte y por desgracia va incresendo sin darme cuenta(osease, soy de las que habla y escucha poco, y te aseguro que es a mi pesar, jajaja, bueno tambien se escuchar, el problema es cuando no soy entendida) menudo lio verdad?, concho pero soy asì, y a mi edad me cuesta cambiar.
Un agarimo, y espero verte).

Sara Ham dijo...

Anna, Que bueno lo que escribís!!, realmente me encanta entrar a tu blog, y las fotos, bueno, muy bueno...gracias por tus palabras...estas lejos?, no mentira estas cerca, muy cerca...

Lisandro dijo...

Realista descripcion, realista observacion... me encanto... Soy capaz de apreciar tus palabras... un gusto pasar por el blog... y gracias por pasarte en Kapasulino...